مقایسه ی یافته های الکترودیاگنوستیک اندام تحتانی قبل و بعد از عمل جراحی فتق دیسک کمری

مقدمه: بعد از عمل فتق دیسک کمری، بسیاری از بیماران از دردهای ی رنج می برند که تشخیص علت درد، به طور معمول مشکل است. مطالعه ی حاضر، با هدف تعیین ارزش یافته های الکترودیاگنوستیک اندام تحتانی در تعیین علت درد بعد از عمل فتق دیسک کمری به انجام رسید. روش ها: طی یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی در سال 1394، 30 بیمار مبتلا به هرنی دیسک منفرد انتخاب شدند و در قبل و 4 هفته بعد از عمل جراحی دیسک کمر، تحت روش های الکترودیاگنوستیک و الکترومیلوگرافی قرار گرفتند. در نهایت، یافته های قبل و بعد از عمل مقایسه شدند. یافته ها: در بعد از عمل، پارامتر تأخیر در هر دو سمت چپ و راست، به طور معنی دار کاهش یافت و پارامترهای دامنه و سرعت در هر دو سمت راست و چپ افزایش معنی داری داشت. چهار پارامتر موج تیز مثبت، دامنه، مدت و موج پلی فازیک بالقوه فعال در عضله ی آنتی تیبیالیس و گلوتئوس ماکسیموس در بعد از عمل کاهش معنی داری داشت، اما درصد کاهش رکروتمان معنی دار نبود. هر پنج پارامتر پیش گفته، در عضلات گاستروکنیموس، واستوس مدیالیس و اندام، progressive supranuclear palsy (psp) کاهش معنی داری داشت. نتیجه گیری: روش های الکترودیاگنوستیک و الکترومیلوگرافی، می تواند درگیری ریشه های عصبی را در قبل و بعد از عمل نشان دهد. از این رو، در بیمارانی که در بعد از عمل دیسککتومی از وجود یا عود درد کمر شاکی هستند، جهت تعیین درگیری و فشار بر روی ریشه های اعصاب نخاعی، می توان از این روش بهره گرفت و منشأ وجود درد را در این بیماران تعیین نمود.